Wat velen proberen maar slechts weinigen lukt, flikte Siel Verhanneman (1989, Ieper) toch maar mooi: ze speelde zich vanuit media als Facebook en Instagram in de poëziekijker. Haar grote aantal volgers, ongetwijfeld vooral jongeren, resulteerde in een al gauw herdrukte papieren uitgave. De gedichten in haar tweede bundel* roepen op eenzelfde manier om aandacht, zonder evenwel aan authenticiteit in te boeten. Het zijn lichte, springerige verzen met veel variaties rond primaire gewaarwordingen als angst, verlies, troost, hoop en verlangen. Opmerkelijk is dat Verhannemans teksten, en dit verleent haar werk een meerwaarde, meestal niet direct terug te voeren zijn op een aanleiding. Suggesties, sfeer, verrassende accenten en een zekere vervreemding, zijn dan ook de belangrijkste elementen, zoals in: 'Haar welving / zijn welving / doet het er nog toe. // Ze beet op hun onderlip en lachte.' Zodoende krijgen de lezers, zonder daar veel bij na te hoeven denken, veel ruimte voor interpretatie en vereenzelviging. Gedichten over onderwerpen die vooral jongeren aanspreken. De uitwerking is nooit sentimenteel of kitscherig. Met illustraties in een stijl die overeenkomt met die van Larissa Viaene. *Haar eerste bundel is niet op a.i. aangeboden.