De Zuid-Koreaanse schrijfster Han Kang begint het boek met de mededeling dat zij over wit moest schrijven. Die urgentie ervaar je als lezer pas echt als duidelijk wordt dat Han Kang over haar oudere zus schrijft, die bij de geboorte overleed. Het idee dat zij er zelf niet geweest zou zijn als haar zus was blijven leven, houdt haar bezig tijdens een verblijf in het buitenland. Vanuit dat perspectief/thema zijn verschillende korte hoofdstukken geschreven, die nooit meer ruimte innemen dan een bladzijde. Dat maakt het boek bijzonder: het is geen roman te noemen, ook geen verhalenbundel. Het doet meer denken aan poëzie in proza, omdat het taalgebruik van de schrijfster poëtisch is, met veel gebruik van metaforen en sierlijke zinnen. Deze stijl zorgt ervoor dat de melancholie die een herinnering kenmerkt nog eens extra benadrukt wordt, zonder dat het geheel voor de lezer onbegrijpelijk is. De vormgeving van het boek is ook bijzonder: een witte kaft en na elk hoofdstuk een witte bladzijde. Met dit boek geeft de schrijfster een stem aan de dood en aan haar overleden zus die zij nooit gekend heeft. Toegankelijk geschreven, geschikt voor lezers die houden van symboliek en poëtisch taalgebruik.