Deze roman van de Nederlandse schrijver (1963) is een literaire zedenschets waarin een licht surrealistisch spel met werkelijkheid en fictie wordt gespeeld. Katja Ouwehand is een gescheiden redacteur van middelbare leeftijd bij uitgeverij Vreugdenhil. Ze moet ervoor zorgen dat de hoogbejaarde schrijver Winter, de laatst overgeblevene van de 'Grote Vier', zijn memoires schrijft voordat hij gaat dementeren en zo de uitgeverij van de ondergang redden. Via haar gesprekken met Winter kan de auteur zijn kritiek op de literaire praktijk kwijt (teveel incrowd en commercie en te weinig inhoud). Via oud-studiegenoot Melchior raakt Katja betrokken bij een sekte-achtig gebeuren, waarbij ze alles als waar en tegelijk niet-waar begint te zien, nou net de kapstok waar literatuur in het algemeen en deze roman in het bijzonder om draait. Of heeft Katja een psychose als gevolg van hoge werkdruk, met daaronder een sterke hunkering naar liefde? De auteur presenteert deze geslaagde en meeslepende mengeling van realiteit en fictie overtuigend, logisch en luchtig. Het meest geschikt voor de belezen lezer.