De in Arnhem geboren Noa Pothoven (2001) heeft goed leesbaar haar persoonlijke dramatische levensverhaal met vele ups en downs chronologisch beschreven. In een kwetsbare periode van haar leven wordt ze geconfronteerd met aanranding en verkrachting. Die beschadigingen laten diepe sporen achter zoals verlies van zelfvertrouwen, wat veel pijn en angst veroorzaakte. Ze reageerde daarop met zich te verdoven, met zelfbeschadiging, niet eten, dwanghandelingen, medicatie en opnames. Er ontstond een groeiend verlangen naar de meest ultieme verdoving: de dood. Noa raakte steeds meer vervreemd van zichzelf, van anderen en de wereld om haar heen, met als gevolg een diepgewortelde overtuiging van de zinloosheid van haar bestaan. Het is een hartverscheurende relaas, vol zwarte humor en sarcasme, een moedig pleidooi voor meer openheid voor en erkenning van het geestelijk lijden van veel mensen. Deze publicatie is van betekenis voor iedereen die lijdt aan zulke psychische stoornissen of omgaat met dergelijke personen of zich daarop voorbereidt. Geen illustraties.