"Je hebt de neiging om zelfs in kleine dingen achteraf betekenis te zien". Meuleman (Turnhout, 1965) schrijft deze zin in zijn verhaal over een klasgenootje van de lagere school, wiens graf hij jarenlang voorbijliep, telkens wanneer hij zijn oma op het kerkhof opzocht. De jongen maakte een eind aan zijn leven nadat zijn hoofd op hol was gebracht door een pasgehuwde vrouw. Iedereen in het dorp is hem al weer vergeten, zijn graf is inmiddels geruimd, maar de verteller neemt de tijd om terug te denken aan Ronnie en beitelt zijn portret in rake, peinzende letters. Hij toont zich in deze bundel een meester in het portretteren van personen die indruk op hem hebben gemaakt. Hij belicht figuren uit de wereld van de kunst - de Amerikaanse fotografen Garry Winogrand en Helen Levitt - maar staat ook stil bij "iemand die je in de massa opvalt, die zich heeft losgezongen van de massa". Hij noteert zijn gedachten. Heel precies en vaak met een zekere weemoed. "Wij zijn nooit alleen" is een passende titel. Wie oog heeft voor verhalen die zich overal kunnen aandienen, verdient aandachtige lezers.