Met warmte en een vleugje weemoed geschreven kroniek van een hoofdonderwijzer met acht jongens in een dorp in Limburg tussen 1887 en 1942. Het boek voert de lezer terug naar een ongehaast, sterk met het landschap vervlochten dorpsleven zoals dat op het platteland in Limburg, en tot op zekere hoogte in heel landelijk Nederland aan het eind van de 19de, begin 20ste eeuw, is geweest. Een archetypisch, welhaast iconisch verslag van een voorbije tijd.