Op het snijvlak van poëzie en proza beschrijft debutant Owen Booth korte levenslessen die grappig, aandoenlijk maar ook melancholiek en contemplatief zijn en waarbij de vaders uitleggen en de zonen vragen stellen. Vaak zijn deze laatsten niet echt geïnteresseerd in de educatieve lessen of geven met hun opmerkingen een onverwachte draai aan het verhaal. De auteur doet dat in een bijzondere vorm waarbij alle personages in het meervoud worden beschreven: vaders, zonen, de moeders van onze zonen, de verlaten en gescheiden vaders, enz. Hierdoor kan Booth zijn zeer persoonlijke ervaringen op een veilige manier delen en tegelijk naadloos en associatief overschakelen naar universele onderwerpen zonder van vorm te veranderen. In een van de laatste hoofdstukjes wordt impliciet een aan autisme verwante contactstoornis genoemd die een rol speelt in de onderlinge relaties van de vaders en de zonen en daardoor met terugwerkende kracht de tekst van meer context voorziet. Populair boek.