Voor Elisabeth Dinnissen staat het buiten kijf dat de materiële wereld het innerlijk van de mens weerspiegelt. En als zij om zich heen kijkt, ziet ze een wereld die verre van volmaakt is. Om daar iets aan te doen, moeten we wat haar betreft aan onszelf werken. Mediteren, het zitten op een kussentje, ziet er misschien egoïstisch uit, maar we doen het uiteindelijk voor de wereld om ons heen. In de puntige teksten die ze erover schreef, getuigt ze daarvan.