Joep speelt piraat. Dat gaat lekker, tot er andere kinderen opduiken, die vragen waarom hij maar één been heeft. 'Wat denk je zelf?' vraagt Joep hen. De vragen en mogelijke antwoorden gaan door tot wel duidelijk is dat Joep er genoeg van heeft. En dan, dan spelen de kinderen gewoon mee. De prenten in potloodlijnen met sobere kleurenvulling staan op een witte achtergrond, wat rustig oogt. Soms beslaan ze een spread, en soms staan er meerdere kleine afbeeldingen naast elkaar. De kinderen praten zo nu en dan in tekstballonnen, en ook zijn er denkwolken waarin ze zich voorstellen hoe Joep zijn been verloor. Opvallend is de afbeelding ongeveer midden in het verhaal, waarin alleen Joeps hoofd te zien is dat op zijn armen rust. Zijn ogen, neus en mond zijn met enkele lijnen neergezet en de somberte spat er vanaf. Prachtig prentenboek over anders zijn, maar jezelf gewoon voelen. Joep ziet zichzelf niet als gehandicapt, en de kinderen om hem heen krijgen dat door. Een goed verhaal om samen over door te praten. Of om te lezen, daarna dicht te slaan en gewoon samen te gaan spelen. Achterin tips van de auteur (met foto waarop te zien is dat hij zelf één been heeft) voor ouders van nieuwsgierige kinderen die vragen stellen aan een gehandicapt persoon. Vanaf ca. 5 jaar.