Ginny werkt hard als noodhulpverlener voor een internationale mensenrechtenorganisatie. Ze gaat van het ene oorlogsgebied naar het andere en ziet er tegenop om weer terug naar New York te gaan. Drie jaar geleden, net voor kerst, werd haar geluk wreed verstoord en kwamen haar echtgenoot en driejarig zoontje om bij een auto-ongeluk. De herinneringen worden haar bijna te veel als ze het dertienjarige dakloze jongetje Blue ontmoet. Er ontstaat een hechte band tussen de twee, ze blijken elkaar nodig te hebben om de trauma's uit hun verleden te verwerken. Danielle Steel (1947) is een grootheid op het gebied van de human interest verhalen in een wereld van glitter en glamour. Dit verhaal blijft echter wel erg vlak en de keuzes die de hoofdpersonen maken zijn bijna naïef te noemen. Ginny stort zich op een wildvreemde jongen en zondert zich af van haar eigen familie en een vader die aan Alzheimer lijdt. De zware trauma's die zij en Blue meetorsen, worden met het grootste gemak opgelost, terwijl het duidelijk is dat dit soort zaken genuanceerder liggen en complexer zijn. Niet Steels beste werk.