Veel wit om de 20 gevarieerde gedichten, zoals in 'Vos', die na een blikwisseling verdwijnt in de sneeuw: 'verhaal van wintermiddag, / man en vos, licht en man en dier, // er is alleen maar dit. / Seconde, stilte, vos, // alleen maar dit / gedicht.' De stemmingen gaan van herinnering aan gestorven vrienden naar droefenis om gedurig verdwijnen: 'In wat voor taal / spreek je tegen een vroeger of later / ogenblik dat slijt waar je bij bent'. Over de vader, onbereikbaar maar niet in de herinnering van de zoon... een stekelige verlorenheid: 'Braambos, aangeblazen door de wind, rolt / van het duin'. Verstilde heldere notities over schakers, natuur en kosmos, een tot niets verworden ridder begraven in zijn harnas. Een meditatieve maar scherpe bundel, die eindigt met 'Middag', waarin de dichter ziet zonder deel te zijn, de emotie zit in de observatie, er wordt geen hoop uitgesproken, op schoonheid gewezen en: 'De hele ochtend gelezen. / Het nieuws: late echo / van vroegere gruwelen, // ellende op komst / uit dezelfde gebieden van toen. / Een schuwe waarheid / wijst op zichzelf, / wijst op mij.'