De auteur (1962) probeert het overlijden van zijn moeder en de dood in het algemeen te begrijpen. Het is geen chronologisch verhaal van zijn moeder in de context van zijn jeugd en zijn volwassenheid. Maar een zoeken naar de betekenis van het leven en het zich verzetten tegen het verdriet en het vergeten. Hij gebruikt hiervoor voorbeelden van verhalen uit de mythologie, andere literatuur, schilderkunst en poëzie om uit te drukken wat met woorden onmogelijk is. Met metaforen geeft hij datgene aan waarover je niet kunt spreken, maar wat wel allerlei associaties heeft naar andere lagen: metaforen zijn de dans en de muziek van de taal. Het verhaal is opgebouwd uit korte delen, fragmenten en gedichten, die verbonden worden door het moment van overlijden van de moeder en de dagen erna. Je wordt als lezer gegrepen door het mooie, diep doorvoelde en beeldende taalgebruik. Het is een boek om af en toe opnieuw te lezen, zoals een dichtbundel. Longlist Libris Literatuur Prijs 2019.