Jutka, gevlucht met haar moeder uit Hongarije in 1956, vindt op een dag een damestas. Het vinden bevalt haar en ze hoopt dat ze door het vinden ook zichzelf terugvindt. Ze noemt zich vindeling. Door het voortdurend naar de grond kijken, krijgt ze een bochel. Ze vindt onder andere een broche, een gouden boekje, en een relatie. Maar niks houdt stand, ook in Parijs niet. Ze achterhaalt haar vader, in Hongarije, en er ontstaat een moeizaam contact. Na een vondst van een baby in een vuilcontainer besluit ze op te houden met vindeling zijn. Haar biografie laat ze achter voor een vinder. Over de structuur: begin en eind komen samen: als aanleiding voor haar biografie. Personaal en ik wisselen elkaar af: Jutka als personale verteller de anderen als ik. Een indrukwekkend boek in beeldrijke taal: 'een ansichtblauwe zee'; een 'hoepelrok van een treurwilg'. De titel verwijst naar de term die Jutka voor haar vindtocht bedacht, maar als lezer is het even wennen.