Een Japanse weduwe leeft in Engeland alleen te midden van herinneringen aan het Nagasaki van kort na de Tweede Wereldoorlog. Het gegeven lijkt op zichzelf heel eenvoudig, maar dat is schijn. Aan het einde van het boek voel je je als lezer beklemd. Het verhaal is prachtig geschreven, ragfijn, het heeft alles in zich van de ijle schoonheid die in Japan in bijvoorbeeld ook beeldende kunst en het bloemschikken te vinden is, het is een genot om dit te lezen. Maar wat is er nu eigenlijk gebeurd? En wie is de vertellende hoofdfiguur? Praat ze echt over de ontmoeting met een andere vrouw die ook een dochter heeft of praat ze over zichzelf en over haar dochter die ten slotte suïcide pleegt? De schrijver is een man, een Japanner. Maar één, die de psyche van een (Japanse) vrouw, hoe complex die ook is hier, bewonderenswaardig aanvoelt en weergeeft. In 2017 kreeg Ishiguro (1954) de Nobelprijs voor Literatuur toegekend.