Heel wat milieuproblemen zoals klimaatwijziging en biodiversiteitsverlies hangen nauw samen met de manier waarop we land en bodem gebruiken. De overschreden grenzen van het ecosysteem manifesteren zich steeds nadrukkelijker, een meer doordachte aanpak van het landgebruik dringt zich dus op. De begrenzing van de nederzettingsoppervlakte is een opstap naar een meer duurzaam landgebruik. Ruimteneutraliteit, of het sparen van de natuur- en landbouwoppervlakte, is al sinds 2011 een Europese milieudoelstelling (no net land take).Voor de ruimtelijke planning, die traditioneel op groei gericht is, is een finale begrenzing van de ontwikkelingen een nieuw discours. In dit boek wordt het uitdagende concept van ruimteneutraliteit verkend en komen ook de gevolgen voor de ruimtelijke planning, het eigendomsrecht en de grondwaarde aan bod. Met een stand van zaken uit Duitsland, Oostenrijk, Luxemburg, Frankrijk en de Waalse regio wordt een overzicht geboden van hoe deze pionierlanden en regio’s een spaarzamer landgebruik nastreven en mikken op ruimteneutraliteit. Aansluitend wordt de Vlaamse versie van ruimteneutraliteit, beter gekend als de bouwshift, uitvoerig tegen het licht gehouden. Hoe is de extreme situatie van ruimtebeslag en ruimtelijke wanorde in Vlaanderen kunnen ontstaan en hoe kan de verdere toename ervan worden stopgezet tegen 2040?