Pieter Boskma is niet bepaald een zuinige dichter. Hij schrijft over het algemeen lange gedichten die al gauw ook lange zinnen hebben en kent de behoefte aan neologismen: 'heerslicht', 'ruisdonder' en 'hitselgeflakker'. Toch hindert de regellengte dankzij de relatief eenvoudige zegging geen moment de poëtische werking. Het ritme, meestal krachtig en vervoerend, wordt er integendeel door versterkt. Daarnaast maken denkprocessen extra kans op verdieping. Boskma hanteert met het oog op variatie van perspectief drie stemmen: die van een baby (zowel in ongeboren als geboren staat), die van de zee en die van een vader. Bovendien zet hij, zoals in vroegere poëzie, zogenoemde intermezzi in. Inhoudelijk richt hij zich vooral op de spanning tussen leven en dood, maar vervlecht daar tevens o.a. kritische noten, Bijbelse motieven en een fascinatie voor de tijd in. 'Wij zijn net als Hij overal tegelijk, / met beide een diepte onpeilbaar: / de onze stikdonker, de Zijne van licht - / ons vat alleen het gedroomde gedicht'. Dit is een rijke, toegankelijke bundel, die de poëzie soms zelfs ontstijgt! Goede poëzie over essentiële zaken als leven en dood, geluk en geloof, vervat in een aansprekend ritme. Al bij al een passende aanvulling op Boskma's vorige bundels.