Na een drietal vrij surrealistische boeken schrijft Pepijn Lanen (1982) in 'Vad3r' over zijn vrouw Coco, zijn gezinsleven en zijn drukke bestaan als de rapper Faberyayo. Lang aarzelt hij over de vorm van dit boek, maar al schrijvend ontwikkelt hij een visie: 'Dit boek wordt precies dit boek. Alleen mijn gedachten en verder niks. Geen narratief. Je leest het of je leest het niet. Maar dit is het.' De lezer krijgt inderdaad een gedetailleerde inkijk in zijn hoofd, die draaien om 'zijn kindjes', de derde zwangerschap, behuizing, werk, geld, sport en reizen. Zijn gevoel van onzekerheid, zijn verslavingsgevoeligheid, zijn drang tot perfectie (hij sport zich ongans), zonder zich te willen voegen naar algemeen geldende normen, spelen steeds op de achtergrond mee. Een redelijk vermoeiende mix, voor hemzelf en voor de lezer, die ook nog eens verstrikt raakt in namen, gebeurtenissen en de veelheid aan stemmingen. Hij schrijft energiek en creatief, maar dat maakt niet goed dat het niet is gelukt - zoals achterop wordt gesuggereerd - om aan zijn persoonlijk ouderschap een universaliteit te geven die blijft boeien. Veel fans zijn vast blij met dit boek, waarin Lanen zijn denk- en gevoelswereld laat zien. Ouders zullen zich herkennen in de onvoorspelbaarheid die bij kleine kinderen hoort.