Deze novelle verscheen in 1951, dus vrij vroeg in de loopbaan van Hermans (1921-1995) als schrijver (hij debuteerde in 1947). Geschreven in een sobere, zakelijke stijl zijn alle ingrediënten van Hermans pessimistische levensvisie meteen al aanwezig. In dit verhaal is de noodlottige omstandigheid de Tweede Wereldoorlog. De ik-figuur, een Nederlander die tegen de Duitsers strijdt, moet een stadje in Hongarije gaan zuiveren van boobytraps. Het stadje is door de Duitsers verlaten en de bewoners zijn gevlucht of geëvacueerd. Tijdens zijn zoektocht wordt zijn aandacht getrokken door een huis met grote ruiten. Hij gaat er wonen en als de Duitsers het stadje heroveren, doet hij zich voor als de eigenaar. Een echte bedreiging doet zich pas voor bij de terugkeer van de werkelijke eigenaars. Moedwil, misverstand, toeval en miskenning zijn de kenmerken van het wereldbeeld dat Hermans ons schetst. Hij laat ons weten dat het volmaakte onbestaanbaar is, en het enige haalbare de mislukking is. Deze vertaling door David Colmer werd enthousiast ontvangen door 'The Guardian' en zeer goed besproken in 'The Times Literary Supplement'. Met een nawoord door Cees Nooteboom. Michel Faber: "As disturbing and powerful as anything by Jospeh Heller or Kurt Vonnegut".