Deze tweede roman van de Franse schrijver Gilles Marchand (1976), drummer in een rockband, heeft een magisch realistische inslag. De hoofdpersoon is geboren met een viool in zijn hoofd en het instrument groeit mee met Stradi, ontegenzeggelijk een verwijzing naar de wereldberoemde maker van violen Stradivarius. Naast deze 'handicap' heeft hij nog iets speciaals: hij kan met vogels communiceren. In het ziekenhuis krijgt hij injecties om te voorkomen dat de viool uit zijn schedel barst. We volgen hem van zijn kindertijd tot volwassenheid, waarin hij te maken krijgt met 'normale' zaken zoals werk en een relatie. Maar zal hij later ook een kind op de wereld zetten met dezelfde handicap? Stradi zou je kunnen beschouwen als een mooie en surrealistische metafoor voor mensen die niet mee kunnen doen met het alledaagse leven van iedereen, maar wellicht schiet het verhaal in zijn andere surrealistische elementen soms zijn doel en de fantasie voorbij. Een vergelijking met de surrealistische verhalen van Boris Vian en Roman Gary is op zijn plaats. Deze roman vol muziek en verbeelding werd in Frankrijk goed ontvangen.