Tunde is hoogleraar fotografie en doceert aan Harvard. Rode draad in het boek is zijn relatie met Sadako, zijn Japanse vrouw. Je zou de roman ook kunnen beschouwen als een verzameling observaties van een buitenstaander, die zich soms in een vijandige en soms in een vertrouwde omgeving bevindt. Flarden muziek, bijvoorbeeld de cellosuites van Bach, en kunst worden gekoppeld aan beschouwingen en innerlijke ervaringen. Het effect daarvan wordt nog eens vergroot doordat Tunde verhaalt over een reis naar Lagos, Nigeria. Ook laat hij anderen vertellen over hun unieke ervaringen in vaak extreme omstandigheden. Beziet hij het leven door het prisma van andere bijzondere vertellers. In het begin tracht Tunde een foto te maken van een heg. Hij wordt daarin gehinderd door de eigenaar van de heg. Aan het einde van het boek keert hij terug naar diezelfde heg, maar dan in de nacht voor diezelfde foto. En dat schetst dit boek. Een collage aan indrukken, ingevingen en een zoektocht naar authenticiteit. Waarom is het uit een voormalige kolonie ontvreemde voorwerp meer waard dan een replica ervan?