Hoe open de gedichten van Toon Tellegen (1941, Brielle) ook beginnen en hoe eenvoudig zijn zegging ook blijft, altijd zijn er momenten dat je verhevigd met je ogen knippert, dat hij een beroep doet op je bevattingsvermogen. Tellegen werkt niet met klankovereenkomst en ritme (al lopen z'n zinnen soepel) en nauwelijks met beeldspraak, maar met verhaaltjes, in dit geval over ouderdom en dood, waarin iets gebeurt dat de werkelijkheid ontstijgt, of beter, versterkt. Op zulke momenten ga je teruglezen om te zien wat er eigenlijk op je afkomt. De kracht van deze intrigerende poëzie zit 'm in de verbanden tussen de nét niet bij elkaar passende fragmenten van hetzelfde relaas en de daardoor opgeroepen interactie: 'Ik wil één ding zeggen voor ik doodga, / ik weet precies wat // maar ik weet nu al dat - als ik doodga - / ik er niet op kan komen // 'ik wil nog iets zeggen...' / zullen mijn laatste woorden zijn." Het klopt en het klopt niet! Juist door de nuchtere toon krijgen emoties extra scherpte. Je hoeft geen poëzielezer te zijn om getroffen te kunnen worden door dergelijk taalraffinement. Eenvoudig vastgelegde maar intrigerend werkende poëzie over ouderdom en dood, werk dus dat in principe een groter aantal lezers kan boeien dan doorgaans bij poëzie het geval is.