‘Tijd voor vrede’, de tiende bundel van de eerste Belgische ‘Dichter des Vaderlands’, Charles Ducal (1952), verzamelt 58 gedichten rond het thema ‘vrede’ in de brede zin van het woord. De dichter gaat de grote actuele problemen niet uit de weg als de vluchtelingenproblematiek, armoede (‘Als bij wonder’), ongelijkheid en oorlogssituaties (‘De terugkeer’), doch het begrip ‘vrede’ krijgt een steeds prominentere plaats in het privéleven van de dichter. Een terugblik op zijn jeugd, zijn leven wordt voedsel voor verzen rond macht en onmacht, onbegrip, schuld, solidariteit. De liefde baant zich een weg door de herinneringen. Dit alles in een geest van ‘vrede nemen’, aanvaarden hetgeen is gebeurd. Het gedicht ‘Afscheid’ sluit sprekend af met het vers ‘ik ben niet zo wijd’ of ‘ik ben er nog niet aan toe. Opvallend evenwel is de aanwezigheid van de dood, de vergankelijkheid, het verlies van vrienden en geliefden als Bernard Dewulf en het wondermooie ‘Belofte’ met het pakkend eindvers ‘Dan blijf ik nog even’. 58 gedichten getoetst op klank en melodieuze harmonie.