Dat de naam van Adriaan Paulen (1902-1985) jarenlang gekoppeld was aan de internationale atletiekwedstrijden in Hengelo, was een logisch eerbetoon aan de man die als voorzitter van de internationale atletiekfederatie IAAF de aanjager was van de professionalisering van de atletieksport. Als bestuurslid en later directeur van het Nederlands Olympisch Comité speelde hij een cruciale, initiërende rol bij structurele veranderingen in de Nederlandse sport.
De invloedrijke sportbestuurder Paulen kende ook het diplomatieke spel op hoog niveau, door zijn betrokkenheid bij de grote internationale sportconflicten in de jaren zeventig van de vorige eeuw. 'Laat de minister maar naar mij toe komen', sprak hij toen de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Warren Christopher hem wilde spreken over een boycot van de Olympische Spelen van Moskou in 1980. Christopher wilde iets van hem, dus moest hij maar naar hem toe komen.
Maar 'Adje' Paulen was veel meer dan alleen sportbestuurder. Als atleet op topniveau toonde hij al vroeg zijn karakter en standvastigheid. Hij bereikte als eerste Nederlandse atleet op de Olympische Spelen een finale (Antwerpen, 1920). De 17-jarige van toen is nog steeds de jongste finalist op de olympische 800 meter. Zijn actieve sportloopbaan kenmerkte zich ook door vermaningen, schorsingen en discussies met juryleden en bestuurders.
Na zijn sportloopbaan werd Paulen ingenieur bij de Staatsmijnen. Om dit industrieel complex te behoeden voor oorlogsschade, zocht hij in 1944 contact met het Amerikaanse leger en gidste een tankdivisie door Zuid-Limburg tot in Duitsland, zonder dat daarbij aan Amerikaanse zijde slachtoffers vielen. De Amerikanen beloonden hem met de Medal of Freedom. Van Nederlandse zijde ontving hij de militaire Willems-Orde.
In 'Tegendraads visionair' hebben de auteurs Cees Haverhoek en Paul van Gool geen superlatieven nodig gehad om de maatschappelijke betekenis van Paulen te duiden. Ze beschrijven zowel de man die nooit thuis was, als hoe het thuis was.