Elle van Lieshout schreef een even nuchter als beklemmend boek over een meisje dat in de jaren 70 opgroeit in de Brabantse Peel.
Treffend en met zachte ironie vertelt zij het verhaal van Marieke, de jongste uit een gezin van zeven kinderen dat gebukt gaat onder de grillen van een manipulatieve stiefmoeder.

(Marieke, zeven jaar:)
'Ik kan niet tegen die kaartjes achter in mijn jurk - mama naaide er nooit van die kaartjes in - ook niet als Heleen die eruit knipt want dan blijft er nog steeds zo'n scherp rotrandje zitten.
Als iets heel erg stinkt, bijvoorbeeld de poedersoep van tante, moet ik overgeven. Om het minste of geringste schrik ik me dood. Dat komt omdat ik een slecht geweten heb.'

(Marieke, elf jaar:)
'Van tandpasta knijp ik slechts een erwtje uit de tube - niet zoals bij de Aquafresh reclame - die willen zoveel mogelijk verkopen en de gewone burger op kosten jagen. Het is godgeklaagd dat de regering dat toestaat. Eén keer per dag tanden poetsen is meer dan genoeg.'

(Marieke, vijftien jaar:)
'Ze heeft zich opgesloten in haar slaapkamer. Ze gaat zich weer eens van kant maken. Ik klop vriendelijk op haar deur. Geen reactie. Is het al gelukt? vraag ik. Zo niet, succes ermee. Ik ben naar school. En als ik je niet meer zie, tot in het hiernamaals.'