Deze semi-autobiografische roman van de bekende Brits-Jamaicaanse schrijfster (1975) varieert in bekende thema’s als multiculturele (mis-)communicatie, discriminatie, vriendschap, ras en vooral identiteit. Twee gekleurde meisjes, de niet bij naam genoemde vertelster en haar buurmeisje Tracey, worden op zevenjarige leeftijd tijdens dansles vanwege dezelfde afkomst naar elkaar toe getrokken. De moeder van Tracey is erg beschermend en nogal vulgair, die van de vertelster een politiek geëngageerde autodidact. Net als in Elena Ferrante’s Napolitaanse tetralogie zien we de ontwikkeling van de haat-liefde verhouding tussen de twee vriendinnen: terwijl Tracey ondanks het grotere danstalent uiteindelijk niet weet door te breken (en iedereen om haar heen de schuld geeft), wordt de vertelster bij toeval assistent van een Madonna-achtige popster, maar raakt in die wereld teloor. Ze helpt haar om in West-Afrika (Gambia) een meisjesschool op te richten, met door mismanagement desastreuze gevolgen. Dans, MGM musicals en de geschiedenis van kleurlingen (in de media) zijn belangrijke motieven.