Een wat eigenaardig boek. Een fotograaf, werkzaam als vrijwilliger bij de Stichting Still, wilde de nagedachtenis van ongeboren of pasgeboren overleden kinderen eren door de ogen van hun ouders te fotograferen. Ongeveer tachtig paar ogen, uitsluitend de ogen van die ouders zijn te zien in dit boek. Met bijhorende teksten door vijf medewerkers geschreven. Tja... als feit wordt door oogartsen en andere deskundigen nogal eens gesteld dat het niet de ogen zelf zijn, die laten zien hoe de eigenaar ervan zich voelt. De uitdrukking ervan ontstaat door de omliggende, onderliggende huid. Het boek doorkijkend, is het dan ook maar af en toe dat je aarzelend kunt toegeven iets in de ogen zelf te zien. De korte schetsen erbij over de overleden kinderen met af en toe een gedichtje bij al die ogen, vertellen toch veel meer. Gebonden uitgave in oblong formaat.