Eigenlijk zijn de gedichten van Tsead Bruinja (1974) in zijn bundel 'Sprintij' meer dan poëzie alleen. De achttien verzen vormen meer proza, die de dichter zelf als 'documentaire poëzie' aanduidt. De aanleiding is een bezoek aan de tbs-kliniek (Pompestichting) waar Bruinja gesprekken voerde met veroordeelde criminelen. In de lange gedichten worden hun verhalen, wensen en verlangens opgetekend. Vooral de triestheid van het bestaan in de kliniek komt tot uitdrukking. Een patiënt die zich al 27 jaar moet verantwoorden voor zijn daden merkt in een van de gedichten ('X houdt de dagen bij') op: 'ze worden geleefd / elke dag is hetzelfde / werken eten slapen'. Een andere patiënt merkt op 'dat de mannen die binnen zitten pech hebben gehad'. De zinloosheid van het leven achter slot en grendel komt in deze bundel tot uiting. De gedichten mogen tot op zekere hoogte beschouwd worden als 'traditionele poëzie'. De verzen zijn duidelijk, het verhaal is begrijpelijk en het vrijwel uitzichtloze leven zoals verwacht. Als documentaire zeker geslaagd en het beeld is interessant genoeg voor een vervolg. Interessante gedichten, begrijpelijk; mooi vormgegeven.