Na Autum (2016, shortlist Booker Prize 2017) en Winter (2017) het voorlaatste, ingenieuze en hoopvolle deel van het op de Britse actualiteit gestoelde seizoenskwartet van de Schotse schrijfster (1962). Het is weer een schitterende verweving van enkele verloren zielen, kunst (Tacita Dean), tijdgeest (chaos) en literatuur (Shakespeare's Pericles). De Britse tv-regisseur Richard rouwt om de dood van zijn geliefde mentrix en scenariste Paddy. Hij worstelt met een melodramatisch script over een fictieve relatie tussen Rainer Maria Rilke en Katherine Mansfield. Brit(tany) is een slimme jonge vrouw, maar murw gebeukt als bewaakster in een uitzetcentrum voor asielzoekers. De 12-jarige Florence weekt met haast magische vastberadenheid het vastgeroeste los (zoals de bevrijding van tienerprostituées) en weet bij Brit en Richard op te rakelen wat ze eigenlijk willen en zijn. Indrukwekkend hoe de auteur hier op schier lichte wijze (motto: leven is hoop) en met kritische ondertoon velerlei, verschillende, vaak problematische zaken aan elkaar weet te breien. Voor de recensent nu al 'Hét Boek van het Jaar'.