Debbie, de hoofdpersoon van deze autobiografische debuutroman, woont op een boerderij samen met haar moeder Maeve en oom Billy. De familie is liefdevol, maar functioneert niet zoals het zou moeten: Billy geeft zichzelf de schuld voor de dood van zijn moeder en drinkt veel, terwijl Maeve voortdurend op het punt van instorten lijkt te staan. Debbie gebruikt ook alcohol om ermee om te gaan. Als ze aan het Trinity College in Dublin gaat studeren, blijft ze thuis wonen omdat de reis van een uur redelijk lijkt. De aanpassing aan de nieuwe situatie en problemen thuis in combinatie met de zoektocht naar eigen identiteit veroorzaken veel stress, wat leidt tot paniekaanvallen. Vooral contact leggen met onbekende mensen wordt een uitdaging. In de rol van ik-verteller beschrijft Debbie ook de dromen van anderen die zij droomt, wat weinig aan het plot toevoegt. Dit boek is ook een aanklacht tegen de worstelende geestelijke gezondheidszorg en onbekwame therapeuten. De personages die hulp zoeken stuiten op bureaucratische muren. Een rauw en open boek zonder verbloemingen over volwassen worden. Newcomer of the Year 'An Post Irish Book Awards 2021'.