Na de dood van hun vader, topfotograaf Max, keert Ruthie na 15 jaar weer terug in haar ouderlijk huis in Griekenland waar haar zus Vinny woont. Ruthie trekt zich terug in de fotografiekamer van haar vader, maar de fotonegatieven brengen het verleden terug. Haar moeder, die een psychose kreeg na een miskraam, liet Ruthie en Vinny achter bij Max. Max, die nooit thuis was en vaak dronken was, wist niet hoe hij voor zijn dochters moest zorgen. Vinny was intelligent en kreeg altijd aandacht van hem, maar Ruthie moest vechten voor zijn aandacht. Om een band te scheppen, vroeg Ruthie haar vader haar te leren hoe foto’s te ontwikkelen. Ze leert langzaam en dit ontsteekt een woede in hem die leidt tot fysieke en mentale mishandeling. Ruthie probeert het misbruik weg te stoppen, maar nu, 30 jaar later brengt een familie met kinderen die in de buurt verblijft, een serie pijnlijke herinneringen in Ruthie naar boven. Titel verwijst naar techniek fotografie. De opbouw van het verhaal is ingewikkeld door sprongen in de tijd, de verhaallijn verontrustend. Je voelt continu een dreiging waardoor je wel nieuwsgierig doorleest naar het einde. Werk auteur wordt gezien als mix tussen Nicci French en Donna Tart.