Hoofdpersoon is Resi, getrouwd met een kunstenaar en moeder van vier kinderen. Ze is schrijfster en ze wordt geplaagd door een existentiële bestaansangst. In een woedende en sarcastische monoloog gericht aan haar oudste dochter Bea rekent ze af met de West-Duitse naoorlogse idealen en met het feit dat haar ouders en met name haar moeder nooit met hun kinderen over serieuze zaken spraken. Dit wil ze in haar eigen gezin voorkomen met als gevolg dat ze alles wat zich voordoet in het dagelijkse leven met haar kinderen wil delen. De familie woont in Berlijn in een woning van vrienden die het huurcontract met haar opzeggen. Haar relaas is tevens een aanklacht tegen de generatie van 1968 die de sociale ongelijkheid wilde afschaffen. Haar vrienden, allen van goeden huize behalve zijzelf, laten haar vallen wanneer ze in een roman haar analyse over vriendschap in deze kringen, ter discussie stelt. Het boek wordt tenslotte bekroond. De auteur is geboren in Ulm in 1971 en woont in Berlijn. In 2019 ontving ze voor deze roman de prijs voor bellettrie van de Leipziger Buchmesse.