Ik kwam geluidloos uit onze moeder gebarsten. Dat is bijzonder. De meeste baby’s komen jankend ter wereld. Rood aangelopen moord en brand krijsend. Dikwijls gelijk moeders schoot vol schijtend. Ik niet. Ik had dan wel een rooie kop maar ik hield hem dicht. Ik weet dit omdat pa er die eerste jaren te pas en te onpas over begon. Dat ik niet jankte. Het werd mijn ontstaansgeschiedenis: Jankte Niet. Ada heeft haar jongere broer al jaren niet gezien en toch beheerst hij haar gedachten. Zelfs nu ze haar leven als kunststudent heeft verlaten en naar Spanje is vertrokken om hout te hakken met een man waar ze geen taal mee deelt, dringt haar broer zich met elke bijlslag alleen maar sterker aan haar op: Hij is de enige wiens lichaam dezelfde herinneringen draagt. Zijn spieren kennen dezelfde reflexen. Na het plotselinge wegvallen van hun moeder zijn ze samen opgegroeid op een stacaravanpark met een vader die recht wilde schoppen wat door moedervingers krom was geaaid. Het verleden heeft zich onomkeerbaar in hun lijven gekerfd op een manier die niemand anders kan begrijpen, toch vinden ze bij elkaar ook geen heil. Rouwdouwers gaat over zinken of zwemmen, buigen of barsten. Het is een verhaal over levens waaruit kwetsbaarheid is verbannen, en in afwezigheid schreeuwt dat breekbare het uit.