Kinderen die zijn ontspoord hebben niet van tevoren gedacht: ik ga mezelf eens lekker van de rails af rijden. Nee, het is ze overkomen, ook al waren ze er zelf bij.
Er wordt veel over ontspoorde kinderen geschreven en gesproken, maar nooit hoor je hun eigen stem. Nooit hoor je wat zijzelf nu eigenlijk te zeggen hebben. Daarom zocht Bibi Dumon Tak een aantal van die jongens op. Zo krijgen de weggeborgen kinderen in dit boek een gezicht. En de hulpverleners staan voor één keer niet op de voorgrond. De gesprekken vinden plaats binnen de muren van verschillende inrichtingen, maar ook daarbuiten, want op een dag mogen de rotjongens weer naar huis.