Echt vrij zijn de tot slaafgemaakten nog niet in 1834. Rachel vlucht weg van de plantage en begint een reis op zoek naar haar kinderen, die op jonge leeftijd van haar zijn afgenomen en verkocht. Van het begin van haar reis in Barbados, tot Brits Nieuw Guinea en Trinidad, overal waar ze komt, vraagt ze naar hen. Het leidt tot ontmoetingen met anderen, tot slaafgemaakten en vrijgevochtenen. Ze vertellen haar verhalen van wilskracht en wanhoop. Verhalen die Rachel sterken in haar zoektocht en haar leren dat iedereen een andere betekenis geeft aan vrijheid. Rachel vindt en vormt haar familie en vindt daarbij haar eigen vrijheid en een thuis. In dit familiedrama ligt de nadruk op de ontmoetingen van de hoofdpersoon met anderen. Communicatie verloopt vaak zonder woorden, er is begrip door de uitdrukking op het gezicht, de lichaamstaal. Veel van de meest pijnlijke verhalen worden niet volledig verteld, omdat er al sprake van herkenning is. Die stiltes, die opzettelijke gaten in de verhalen, maken deze roman zo sterk.