Poëzie is een taal die een speciale ontvankelijkheid vereist. Dit geldt ook voor de Vlaamse dichter Erwin Mortier (1965) die, naar de tekst op de achterflap, het opneemt tegen de lelijkheid en de taal in al haar schoonheid opzoekt, waarbij barokke gedichten worden afgewisseld met sobere gedichten en speelse met ernstige gedichten. De opgeroepen beelden en werelden zullen vermoedelijk niet voor elke lezer direct toegankelijk zijn, en het meer verhevene wordt wel eens te veel afgewisseld met het gewone. Mooi echter zijn regels als 'De poëzie is haar zintuig voor pracht verloren, voor de verschrikking / van wereldse schoonheid'. Mooi ook: 'Kon ik maar de ogen sluiten, liefste / en met mijn prevelende lippen je beeltenis / uit de nacht tevoorschijn boetseren'. In het algemeen zal deze poëzie meer aansluiten bij moderne poëzielezers dan bij de traditionele.