Ruim een halve eeuw na haar dood staat Sylvia Plath (1932-1963) nog altijd op eenzame hoogte aan het dichtersfirmament. Haar woorden zijn nog steeds glashelder en vlijmscherp. De bundel is geselecteerd door de huidige poet laureate, Carol Ann Duffy (1955-). Haar voorwoord biedt een perspectief op de complexiteit van Plath. In meer dan honderd pagina's en in drie delen wordt de beklemming gaandeweg verstikkender. Dood, zelfmoord, manie en wanhoop zijn op het eind de enige winnaars. Het begin is wat speelser, maar toch wreed, net als in sprookjes: 'Pursuit' doet denken aan Roodkapje. En zo zijn er meer intertekstuele en culturele echo's. Het lettertype is klein, om de gedichten bij elkaar te houden. Maar Plaths woorden verdienen eerlijk gezegd meer ruimte. Als de 75 gedichten elk voor een levensjaar staan, dan is het alsnog absoluut zeldzaam en krachtig. Ted Hughes was haar grote liefde en beul. De liefde voor haar kinderen bleek te broos. Sylvia Plath is dood, maar haar woorden, gave, ambitie en lef zijn onsterfelijk.