Een triest einde, of moedige herstart?

Driehonderdduizend jaar geleden ging de homo sapiens zelflerend aan de slag, eerst in stamverband en later in meer omvattende sociale en culturele verbanden: een veelbelovende groei van collectieve kennis en competentie in balans met de planeet die miljarden jaren eerder ook zelflerend begon aan haar streven naar stabiliteit en balans in de stellaire context.
AI-systemen en ‘AI-agents’ halen vergelijkbaar lerend hun slimheid uit die collectieve menselijke intelligentie. Daarmee is er sprake van drie gerelateerde intelligentie-ontwikkelingen langs de kosmische tijdschaal. In het spoor van de miljardenjarenlange groei van de Planetaire Intelligentie (PI) zien we de opkomst van de Homo sapiens Intelligentie (HsI) en sinds kort de daarvan afgeleide Artificiële Intelligentie (AI).

Helaas is de HsI inmiddels grotendeels de balans met de planeet kwijt en vastgelopen in een waanziekte met angstige gevolgen voor mens, dier en plant.
In de plaats van het symptoom-gezeur rond koolstofdioxide-opslag en energietransitie, moet de oorzaak, de onbalans, worden aangepakt. Het verhaal van de verbazende PI-ontwikkeling toont daartoe, als leidraad voor die aanpak, kansen voor (her)positionering en (her)vorming van de HsI, met en zonder AI.

Jack Gerrissen werkte hoofdzakelijk in de industriële R&D, was deeltijds-hoogleraar ICT en ging in dienst van het Ministerie van Buitenlandse Zaken eerst vier jaren naar Mozambique en later vijf jaren naar Bolivia voor de institutionele versterking van de universiteiten daar.