Prachtige aquarel waarop ambachtsman Verbogt (1952) met pastelle streken de 57-jarige filmmaker David Kromweg (Ver-bogt!) tot leven wekt. In subtiele lijnen krijgen verleden en heden van Kromweg gestalte, keihard onderbroken doordat hij in een steeg door een bende volledig in elkaar wordt geslagen en op de intensive care belandt. Zoals overal in deze roman is ook de ingehouden verwoording van deze slachtpartij indringend, bijna tot misselijk makend toe, te meer daar er nog een vrouw als slachtoffer bij betrokken is. Het grove geweld blijkt de overgang naar een ander leven, in reflectie een momentum van perfecte stilte, waarna het onderhuids vastgelopen leven van Kromweg weer elan krijgt. Er opent zich iets, het pijnlijke verleden mag onthuld worden, het sleetse huwelijk loopt af, toch zit de vaart er weer in. Een roman die het genre 'psychologisch' overstijgt met verschillende mysteries en verschillende lagen, waar ook schuld en moed, (seksueel) geweld en onmacht kleur krijgen. Alles met (figuurlijk) kleine woorden, met zachte tinten, voldoende spanning en... een teder slot.