Steeds meer mensen, zowel patiënten als hun omgeving, krijgen te maken met dementie. Hans Cieremans (1949) schreef er vanuit zijn lange werkervaring op dit gebied een boek over, dat op twee genres leunt. Op de rechterpagina's staan strofisch gevormde en meestal lange verzen, op de linkerpagina's zien we o.a. feitelijke informatie, een toelichting op de betreffende tekst, een reflectie of herinnering. Dat levert een zinvolle dialoog op. De verzen zijn echter eerder verhaaltjes dan poëzie en kennen bijv. nauwelijks klankenspel (op eindrijmen na) en beeldspraak. Wel zijn ze zo eenvoudig dat werkelijk iedereen ze kan bevatten, wat uiteraard de bedoeling is. Cieremans bevestigt meer, dan dat hij weet te verrassen: 'Moeder is nu niet mijn moeder / want die rol is ze kwijt. / En naarmate de tijd voortschrijdt / verliest zij identiteit'. Wat meer gewicht in de schaal legt, is de boodschap van hoop, niet op genezing, want die bestaat niet, maar op de kans om (zie titel) intensiever wordende en zelfs onvermoede positieve waarden in het transformatieproces tussen de betrokkenen te beleven! Optimaal toegankelijke verzen over dementie. Het belang van de aandoening is maatschappelijk én voor alle betrokkenen groot, de zuiver literaire waarde helaas gering.