Bruinja (1974) is een productief dichter die zowel op het podium als op papier goed uit de voeten kan. Hij schrijft effectbewust en bespeelt uiteenlopende registers: het lyrische, het anekdotische, het licht absurde, het prozaïsche. ''Overwoekerd'' begint met een krachtige confrontatie met beelden van de dood. Bruinja snijdt een metaforische leeswijze de pas af door op fysieke verschijnselen te focussen. Dat illusieloze begin opent een onbehaaglijke ruimte. Aan de ene kant zijn er verveelde anekdotische gedichten over het eigen kosmopolitische burgermansbestaan (dan een huwelijk in Zwitserland, dan een onduidelijk bezoek aan Zuid-Afrika, dan het wonen in Amsterdam-West), aan de andere beelden uit die parallelle wereld van oorlog en terrorisme. De gedichten over eigen huwelijksgeluk zijn ontdaan van elke romantiek. De verveling en het onbehagen lijken de wanhoop te maskeren dat poëzie nergens goed voor is. In 'Voor de kat' evolueert de regel ''de wereld staat in brand en ik speel viool'' naar ''de viool staat in brand en ik speel viool.'' Bruinja een populaire jonge dichter die maatschappelijke problemen niet uit de weg gaat.