Meijsing (1947) heeft vaker autobiografisch geschreven; zo ook in deze roman. De lesbische ik-persoon wordt door haar (derde) geliefde bedrogen, wat bij haar herinneringen oproept aan haar eerdere relaties en eerste verliefdheid. De bedriegende geliefde modelleert Meijsing overduidelijk naar haar ex-vriendin Xandra Schutte, toen hoofdredacteur van Vrij Nederland, en de ik heeft veel trekjes van Meijsing zelf. Met name het feit dat iedereen al van het bedrog wist behalve zij, leidt bij de ik tot schaamte en de wens zich nooit meer in het openbaar te vertonen. Het verhaal wordt een bijna plotloze monoloog, waarin de vertelster zich aan een zelfonderzoek onderwerpt en zich voorzichtig weer onder de mensen begeeft. Ze doet dat niet zonder bitterheid en woede, maar vooral ook met humor en zelfkritiek. Een essayistisch en boeiend verhaal - wel met een ietwat hoog grachtengordelgehalte - over schaamte, liefde, ongeluk, bedrog en verdriet, waarin toeval een belangrijke rol speelt. Gebonden uitgave, normale druk.