Oud-wiskundeleraar Tom Groenhoff bereikt in 2040 de allengs minder gezegende leeftijd van 85 jaar. Ten gevolge van een twee jaar eerder aangenomen wet, de Wet algemene begeleiding levenseinde ouderen (Wablo), moet hij zich melden bij een opvanghuis voor hoogbejaarden. Daar zal hij op waardige wijze op zijn levenseinde worden voorbereid, althans volgens de Wablo. Of is er sprake van een duivels plan om hoogbejaarden te ‘ruimen’? Is er sprake van een eindstation?

Al in 2018/2019 laaiden de discussies rond ethische kwesties hoog op. Wat was het nut van operaties bij hoogbejaarden? Moest je wel eindeloos doorbehandelen? En wie ging er eigenlijk vóór: de pasgeboren baby met heel veel afwijkingen die slechts ten koste van enorme bedragen behandeld konden worden óf de topfitte bejaarde die altijd gezond geleefd had, maar nu door een ongeval langdurige en vooral ook peperdure zorg nodig had. De discussies waren heftig, maar een antwoord kwam er niet. In de jaren ’20 liepen de zorgkosten gevaarlijk hoog op. Die almaar stijgende kosten moesten bovendien opgebracht worden door een relatief slinkende groep werkenden. De noodklok werd geluid. De ‘oplossing’ kwam in 1938 via de Wablo in zicht, vooral ook omdat één partij, ONB (Ons Nederlands Belang), het in de tweede helft van de jaren dertig vrijwel alleen voor het zeggen kreeg.
Groenhoff meldt zich niet, hij duikt onder. Op ingenieuze wijze weet hij de dans een jaar lang te ontspringen, maar in 2041 loopt hij door een stommiteit tegen de lamp en belandt in een levenseindeverblijf met de illustere naam Methusalem.