In 1865 raken schrijfster Louisa May Alcott (1832-1888) en Johanna Suhre bevriend als ze elkaar brieven beginnen te schrijven. In de tijd die volgt verdiept hun vriendschap zich en terwijl Louisa boeken schrijft, geeft Johanna haar gevoelens in gedichten weer. Als Victoria de gedichten ruim honderdvijftig jaar later vindt, is haar nieuwsgierigheid geprikkeld. Samen met haar pleegzus Taylor bestudeert ze ze. En dan blijkt dat hun levens gelijkenis vertonen, waardoor die gedichten, samen met de brieven, een bijzondere uitwerking te hebben. Daarmee maakt auteur stilzwijgend duidelijk hoeveel kracht er in woorden schuilt. Maar dat is niet het enige wat je meekrijgt. Een andere - belangrijker - boodschap is die van het belang van vergeving. Dat is iets wat vaker klinkt in romans, maar dat doet geen afbreuk aan dit verhaal. Noch zorgt het ervoor dat het daardoor clichématig aandoet of niet boeit. Integendeel, zelfs. De historische en de hedendaagse verhaallijn vormen samen een origineel, pakkend geheel, vol gevoel, emotie, pijn, literatuur, historie en zelfs een vleugje romantiek dat je raakt. Een geslaagde roman.