In het titelgedicht 'Open ogen', over het bevel van de Hongaarse premier Orban op vluchtelingen te schieten, gelooft de dichter zijn ogen niet. Dood door terreur is in deze 38 gedichten pregnant. Machteloosheid bij het zien van een jongetje 'verwezen op een stoeltje / bedekt met bloed / en asgrauw puinstof / [...] dit gedicht helpt hem niet / maar het is genoteerd'. In 'In Zaventem' smeekt hij: 'god ontferm u / en schaf religie af'. De gedichten zijn toegankelijk; in nuchtere woorden beschrijft hij woede, waarnemingen en melancholie rond dood door terreur, de naderende dood en de dood die dichtersvrienden al te vroeg overviel. Al schrijvende haalt de dichter woorden terug, al kunnen het evengoed andere woorden zijn. Zo kan een gedicht veranderen, is het nooit af en moet er soms gekapt worden om het af te maken. Altijd is er de taal die hem de zin verschaft. Schrijven om te bestaan in woorden. In het slotgedicht 'De geboorte van de dood' staat hij op en is vrij: 'thuis in tijdloosheid'.