Na 'Nooit ziek geweest' uit 2012, waarin hij genadeloos met zijn vader Klaas afrekende, wil de schrijver met deze roman een eerbetoon aan zijn moeder Nel brengen. Maar het verhaal neemt onverwachts een andere wending. Zijn demente vader is al enige tijd opgenomen in een verzorgingstehuis als zijn moeder na een plotselinge beroerte naar een verpleeghuis verhuist. Vervolgens sterven kort na elkaar beide ouders. Tijdens een humoristisch beschreven tocht naar het bos om de as van zijn beide ouders uit te strooien, wordt de schrijver getroffen door een tia. Dit is het begin van een lijdensweg met verschillende tia's en paniekaanvallen. Er volgt een zelfonderzoek, waarin de schrijver tot de conclusie komt dat hij meer op zijn vader lijkt dan hij ooit heeft willen toegeven en dat hij altijd te hard is geweest voor zijn moeder. In een toegankelijke, heldere stijl, die wordt gekenmerkt door korte zinnen, wordt de balans opgemaakt van de levens van vader, moeder en zoon. Een zoon die een vechter is die bij herhaling struikelt, opstaat en verdergaat, ook al is het soms met de moed der wanhoop.