Annerieke de Vries (1964) werkt reeds een groot aantal jaren in de gezondheidszorg. Zij kwam in contact met de pedagogisch medewerker Astrid van Vugt. Haar kwetsbare zoon Rogier, een talentvolle grafisch vormgever, besloot in 2012 op 25-jarige leeftijd zelfmoord te plegen. Annerieke mocht voor haar roman gebruikmaken van de belangrijkste gebeurtenissen uit het leven van Astrid van Vugt. Op een prima wijze weet ze verdriet, rouw en humor met elkaar af te wisselen. Het verhaal is geïnspireerd op de vier rouwtaken van de Amerikaanse rouwdeskundige William Worden: het aanvaarden van de realiteit van het verlies, omgaan met een wirwar aan gevoelens, verder leven met het gemis en het bewaren van de herinnering aan de overledene. Via deze roman toont Annerieke hoe verdriet omgezet kan worden in positieve daden: een maatschappelijke bijdrage. Ze laat daarom in het laatste hoofdstuk Astrid informatie geven over de Rogier Hulst Foundation die zich inzet voor gelijkaardige kwetsbare jongeren, gericht op preventie van zelfdoding en verwerking van rouw. Een taboe doorbrekende, liefdevolle publicatie.