Deze door de critici alom geprezen roman van de Oostenrijkse auteur (1968, Deutsche Buchpreis 2005) is een intieme (anti-)oorlogsgeschiedenis voor een breed publiek over liefde en de gevolgen van de oorlog voor een jong leven. De 24-jarige aan het oostfront gewond geraakte soldaat Veit Kolbe herstelt in 1944 een jaar lang in het nogal geïsoleerde Oostenrijkse plattelandsdorpje Mondsee, dat haast symbolisch wordt overschaduwd door een steile rotsmuur die de 'Drachenwand' (titel) wordt genoemd. Bij ieder van de personages wisselen angst, trauma, verlangen en (wan)hoop stuivertje: hoe lang zal de oorlog nog duren? Veit lijdt aan verschrikkelijke nachtmerries en is bang weer naar het front gestuurd te worden. Hij hoopt stiekem op een normaal bestaan, hierbij geholpen door twee vrouwen: de jonge moeder Margot en haar dochtertje Lilo. De auteur verwerkte brieven uit het kamp Schwarzindien in zijn verhaal, dat enkele malen wordt onderbroken door andere vertellers, zoals een joodse tandtechnicus. Opmerkelijk zijn de schuine strepen die de tekst ritmisch puncteren. Wordt vergeleken met het werk van Arno Schmidt. Winnaar Europese Literatuurprijs 2019.