Henk Materman, ik-figuur en alter ego van de auteur, krijgt van zijn uitgever de opdracht zijn memoires te schrijven. Diens eerste roman werd door zijn toenmalige uitgever juist op grond van het autobiografische karakter ervan afgewezen. De roman is onderverdeeld in zeven genummerde delen, wisselend van lengte en karakter. In lijn met de werking van het geheugen is de schrijfstijl associatief, onvoorspelbaar en in wezen onbetrouwbaar. Geuren, muziek (zowel klassieke orgel- en pianomuziek als jazzmuziek), locaties en geluiden vormen de aanleiding voor uiteenlopende herinneringen: het onbewaakte ogenblik uit de titel. In een brief aan de uitgever aan het slot van de roman concludeert de auteur dat herinneringen zich niet op commando laten oproepen en dat dus de memoires er niet komen. Intussen ligt er een roman met veel intertekstuele verwijzingen, die tegelijkertijd een ode aan de liefde is. Het lijken willekeurige improvisaties maar uit tussentijdse notities uit het verleden blijkt dat er een bijzonder schrijfproces achter schuilgaat. Laatste roman van de vaak gelauwerde auteur (1937-2012) waarin eerdere thema's samenkomen. Het klinkende slotstuk van een machtig oeuvre. Normale druk. Uitbreiding op in 1998 verschenen jeugdherinneringen van de schrijver onder dezelfde titel.