Met zijn derde verhalenbundel na 'There Are Little Kingdoms' (2007) en het bekroonde 'Dark Lies the Island' (2012) bestendigt de Ierse auteur (1969, Limerick) zijn reputatie als een van de beste korte verhalenvertellers. Ook zijn romans zijn succesvol. Zo stond de laatste 'Night Boat to Tanger' (2019) op de longlist voor de Booker Prize. De auteur bespeelt in de elf verhalen weer zijn typisch palet van vaak gekoppelde tegenstellingen zoals liefde en eenzaamheid, verlangen en doem, nuchterheid en natuurmagie. Dit alles uitermate kernachtig verwoord in een mengeling van existentiële nuchterheid, poëtische dichtheid ('anxiety folds away its arbitrary music') en laconieke ironie. Hiermee raakt hij de kern van de paradoxale menselijke natuur op herkenbare wijze. De personages zijn buitenbeentjes, eigenheimers en verworpenen (soms doordat ze het zelf zo hebben ingericht). Afgezien van het titelverhaal is de teneur milder dan eerder werk, zeker daar enkele verhalen (twijfelachtig) goed aflopen, wat de bundel geschikt maakt voor meer lezers dan de liefhebbers van bijvoorbeeld Flannery O'Connor.