De structuur van deze sterke, ontroerende roman-in-samenhangende-verhalen voor een breed publiek van de Amerikaanse schrijfster (1956, Portland) herinnert sterk aan haar Pulitzer Prize winnende 'Olive Kitteridge' (2009; in 2014 sterk als HBO-serie verfilmd). Ook hier is het decor de wederwaardigheden van personen en families in een klein stadje en zijn de belangrijkste thema's teleurstelling, kwetsbaarheid, verbondenheid, onverwachte troost en schaamte. Hier vooral schaamte over de gevolgen van een armoedige afkomst, een autobiografisch feit, dat ze aanstipte in eerder werk en verder uitspon in haar vorige roman 'Ik heet Lucy Barton'*. Naast de samenhangende verhalen in deze mozaïekroman (waarin trauma's een soms te grote rol spelen, waardoor het lijkt alsof iedereen in het stadje er last van heeft) is de meest opvallende de rode draad die ze hier van Lucy Barton verder spint, met als hoogtepunt het bezoek van de inmiddels bekende schrijfster Lucy na zeventien jaar aan haar broer en zus. Psychologisch genuanceerde verhalen die qua suggestiviteit lijken op het werk van Alice Munro. *2015-46-5221 (2016/21).